ΜΙΣΕΛ

                  

Ένας ολόχρυσος ανοιξιάτικος ήλιος αγωνιζόταν να αγκαλιάσει με την λάμψη του κάθε τι που συναντούσε στο διάβα του .    Θα τα  κατάφερνε περίφημα βέβαια  αν δεν είχε να αντιμετωπίσει σήμερα  ένα παιχνιδιάρικο αεράκι που εδώ και λίγη ώρα προσπαθούσε επιτυχώς να του αποσπά τους στόχους του  κάνοντας τον να απογοητεύεται μα να μην το βάζει κάτω. Δυνάμωνε  τις ακτίνες του · σαν να ήθελε να εγκλωβίσει σε αυτές τα θύματα του , κατατροπώνοντας  τον άσπονδο εχθρό που άκαρδα τα έπαιρνε μέσα από τα χέρια του .Εν αγνοία τους συνένοχοι και τα αθώα  πετούμενα του ουρανού που τρεμόπαιζαν κάθε μικρό κλαράκι στο πέταγμα τους ψιθυρίζοντας δελεαστικά  μυστικά και συμπαρασύροντας το άπλετο φως του πάνω στα ανάλαφρα κύματα της γαλαζοπράσινης θάλασσας.  

Ο Μισέλ κατέβαζε αργά τα βλέφαρα προσπαθώντας να συγκρατήσει την ποσότητα της γαλάζιας θαλασσινής  δροσιάς που ατένιζαν τα γκριζογάλανα μάτια του. Ακούμπησε με τεντωμένες τις παλάμες τους κροτάφους του και τράβηξε τα ξανθά μαλλιά του πίσω στερεώνοντας τα με ένα λαστιχάκι σε μια αστεία ποντικίσια ουρά. Έριξε μια ευθεία ματιά στον γαλανό ορίζοντα , έλεγξε το πλακόστρωτο και από τις δύο πλευρές και ανασήκωσε το ψηλόλιγνο κορμί του ανόρεχτα από το παγκάκι. Γράπωσε με τα δυο του χέρια το καρότσι και το βλέμμα του , για μια ακόμη φορά, κόλλησε στα δάχτυλα του . Πάει καιρός τώρα που αυτά τα - κάποτε λεπτεπίλεπτα-  δάκτυλα  αγκάλιαζαν με απόλυτη αγάπη τον πρώτο και μοναδικό έρωτα της ζωής του , το βιολί του, χορεύοντας αναρίθμητα  μαγευτικά ταγκό με τις χορδές του. Το πρόσωπο του κατσούφιασε και μια μάσκα θλίψης στρογγυλοκάθισε πάνω του.

- Ποτέ δεν θα το ξεπεράσω! μονολόγησε αναστενάζοντας και συμπονώντας τον εαυτό του για την τραγική απώλεια των δύο δακτύλων του αριστερού του χεριού, του πολύτιμου αριστερού του χεριού! Στημένος σαν άγαλμα με το καρότσι στα χέρια κόλλησε το βλέμμα του εκεί , εστίασε στο μεγάλο κενό και το μυαλό του σαν κάμερα πρόβαλε σε επαναληπτική και αργή κίνηση την πρώτη φορά που το αντίκρισε Μια μόνιμη και επώδυνη επανάληψη που του ‘βαζε βαρίδια στην καρδιά και τον έδενε στην γη. Ένα δάκρυ κύλησε στο ηλιοκαμένο μάγουλο του. Ήταν πολύ νέος ακόμα στα χρόνια μα η ηλικία της ψυχής του τον έκανε να περπατά την ζωή  αργά και ανόρεχτα.

Η σκούπα περασμένη σ’ ένα σιδερένιο κύκλο του καροτσιού φάνταζε σαν σημαία στο κατάρτι του πλοίου του. Χρόνια τώρα οδοκαθαριστής στην παραλία ,πάνε – έλα , πέρα – δώθε , είχε γίνει ένα με το θαλασσινό τοπίο. Η μόνη παραφωνία στο μαγευτικό σκηνικό που ζωντάνευε σαν πίνακας ζωγραφισμένος σε καμβά δένοντας το δροσερό γαλάζιο της θάλασσας και το ήρεμο πράσινο των δέντρων · ήταν το μειδίαμα της απογοήτευσης που είχε καρφωθεί στα χείλη του. Το καρότσι –πλοίο του ξεκίνησε το γνωστό δρομολόγιο με τις υποχρεωτικές στάσεις στους κάδους απορριμμάτων . Πρώτα έπαιρνε τις γεμάτες σακούλες αντικαθιστώντας τες με καινούργιες και μετά σκούπιζε σχολαστικά τριγύρω ,κινήσεις μηχανικές που μπορούσε να τις κάνει και με κλειστά μάτια πλέον .

Κόντευε να φτάσει στην μικρή του όαση ,στον κήπο των ρόδων, πάντα σταματούσε εκεί, ήταν το αγαπημένο του λημέρι. Πλησίασε  στην ξύλινη είσοδο ,πάρκαρε το καρότσι δίπλα και κοίταξε προς τα αγαπημένα του ρόδα, όταν κάτι σαν να τον ξύπνησε από τον λήθαργο της ζωής του. Αυτό πού αντίκρισε τον έφερε ανατριχίλα , μια ενέργεια διαπέρασε τα κύτταρα του ,τόσο γνωστή αλλά μη προσδιορισμένη. Ένας μικροκαμωμένος άγγελος περίπου δέκα χρονών με ένα κατακόκκινο φόρεμα στεκόταν μπροστά από το αγαπημένο του παρτέρι με τις σωμών τριανταφυλλιές σε μια παράξενη επαφή που του θύμιζε παιδικό παραμύθι . Πλησίασε περισσότερο κυριευμένος από μια περιέργεια που του έκοβε την ανάσα . Ένας ξανθός χείμαρρος απλωνόταν πάνω στους παιδικούς εύθραυστους ώμους και πάνω τους ο ήλιος ζωγράφιζε χρυσά κοσμήματα .  Η ματιά του παρατήρησε την ηλικιωμένη κυρία που καθόταν σε ένα διπλανό πέτρινο παγκάκι αλλά ξαναγύρισε βιαστικά στο κορίτσι σαν κάτι  να τον μαγνήτιζε επάνω της. Δυο ροδαλά χεράκια αγκάλιαζαν με ασύλληπτη τρυφερότητα ένα μπουμπουκάκι .Τα δακτυλάκια  της εξερευνούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή τα βελούδινα πέταλα του βοηθώντας την να ζωγραφίσει την εικόνα του στο μυαλό της . Έσκυψε πάνω του και ακούμπησε τα άλικα  χείλη της και  το απαλό της μάγουλο προσπαθώντας να νοιώσει την ομορφιά του ,το άρωμα του ,την μαγεία του! Ένα χαμόγελο ζωής άνθισε στα χείλη της τόσο δυνατό και ζωντανό ικανό να ισορροπήσει την έλλειψη της όρασης της .

-         Αυτό είναι ! φώναξε εκστασιασμένος .

-         Αυτό έψαχνα! ξαναφώναξε μαγεμένος από την αίσθηση ελευθερίας που γεννιόταν  μέσα του. Η ηλικιωμένη κυρία τον

                              κοίταξε παραξενεμένη ,η μικρή κούνησε το κεφαλάκι της   δεξιά- αριστερά   αναζητώντας την πηγή της φωνής που την απέσπασε από

                              την γλυκιά γεύση της στιγμής..                                                                                                                                                        

                             

                  Ασυναίσθητα ο Μισέλ  έφερε τα δάκτυλα  μπροστά στα μάτια του, κοίταζε μια τα δάκτυλά του ,μια τα κλειστά βλέφαρα της ζωής που χόρευε απέναντι του και τον καλούσε ανυπομονώντας  να χορέψει μαζί της. Η μαγεία ήταν διάχυτη! Τον περιέλουσε με τις ακτίνες του εσωτερικού φωτός εξαφανίζοντας όλες τις σκιές του παρελθόντος      που ορθώνονταν σαν γκρίζοι πύργοι και τον φυλάκιζαν μέσα τους,  καθιστώντας τον ανίκανο για οποιαδήποτε απόλαυση.

                  Σαν ανεξίτηλη πένα διέγραψε την τραγωδία του και χάραξε νέους δρόμους.

                 Στο τέλος υπέγραψε « Ζωή  , δώρο Θεού .»